اگر مي خواهيد به درگاه نيلوفرين خداوند كه آستانه ي معرفت، سرور و آرامش است برسيد بايد سه كار انجام دهيد:

1-سكوت

سكوت را در پيش گيريد. به اعماق وجود خود فرو رويد. در اعماق درون ما فروغ خرد و معرفت الهي حضور دارد.

2- پرهيز از عيب جويي

از عيب جويي بپرهيزيد. اگر به عيب جويي در ديگران بپردازيد هيچگاه سرور حقيقي را تجربه نخواهيد كرد.

3- ستايش خداوند

خداوند را علي رغم هر چه روي مي دهد ستايش كنيد. در شكست و موفقيت، در لذت و درد، در آفتاب و باران قلب خود راب ه سوي خدا برگيريد و دعا كنيد:«نامت متبرك باد. آن كس كه پيوسته تو را ستايش مي كند به آرامشي فراسوي درك انساني مي رسد.»

تمام لحظه ها زيبا هستند.

اين توئي كه بايد پذيرنده باشي و آماده تسليم.

تمام لحظه ها سرشار از نعمت اند،

اين توئي كه بايد توانايي ديدن داشته باشي.

تمام لحظه ها با نيايش همراهند،

اگر همه را با سپاسي ژرف بپذيري،

هيچ مشكلي پيش نخواهد آمد.

هنگام رويارويي با خطر و مشكلات، هيچگاه پريشان نباش. از قدرت خداوند جان ياب و راست قامت بايست. خود را كودكي كوچك پندار كه در دامن پرمهر خداوند قرار دارد. هيچ مادري نمي گذارد كه فرزندش آسيب ببيند. در ميان مشقات و رنج، اندوه و درد، دوباره و دوباره بگو:

مادر الهي! مادر الهي!

آن كس را كه تحت حمايت توست ميليونها رنج را تاب خواهد آورد.      از تعاليم جي. پي. وسواني

در وجود همه ي ما روح پنهاني هست كه در خواب فرورفته است. آن كس كه روح خفته اش بيدار مي شود، براستي سعادتمند است. او تشخيص مي دهد كه دنيا با همه ي دارايي ها و قدرتش، نمايشي گذراست. او خواهان حقيقت است. به عنوان زائر به جستجوي خدا برمي آيد. خدا را مي جويد، به خدا عشق مي ورزد. او غرق در عشق، خود را مي بازد و معبود را مي يابد. با «او» به يگانگي مي رسد، با جان جهان، با هر موجود زنده و بي جان.